Ég hef verið að hugsa þetta heilmikið frá því í gær – hver geti orðið næsti forseti og eftir því sem ég velti málinu lengur fyrir mér þeim mun augljósari finnst mér niðurstaðan vera.
Til hvers höfum við forseta? Er það til innanlandsnota? Nei – að sjálfsögðu ekki. Megintilgangurinn er landkynning, að vekja athygli á Íslandi erlendis og selja meiri fisk. Þannig er það nú bara.
Og hvernig getur forsetinn okkar vakið athygli á land og þjóð? Jú, einfaldlega með því að vekja athygli á sjálfum/sjálfri sér. Til þess eru nokkrar leiðir:
i) Að forsetinn sé frægur fyrir. Þeir sem aðhyllast þessa kenningu myndu velja Björk eða Eið Smára. Það er sami hópur og vildi á sínum tíma fá Albert Guðmundsson (því hann væri svo frægur í Frakklandi). Þetta er meingölluð aðferð – því yfirleitt reynast frægir Íslendingar ekki jafn frægir og ætlað var þegar til á að taka. Þá vilja poppstjörnur og íþróttakappar fara ótrúlega hratt úr tísku og eins og það er töff að hafa vinsæla rokkstjörnu sem forseta, þá er það lítið töff að hafa fyrrum-vinsæla rokkstjörnu í sama embætti.
ii)Að forsetinn sé heillandi persóna. Yeah, right – eins og börnin myndu segja. Þetta er sama sjálfsblekkingin og að halda að Íslendingar geti unnið Júróvísíón út á það hvað íslensku flytjendurnir séu sjarmerandi á blaðamannafundunum úti. „Birgitta var svo sæt og allir sem við erum búnir að hitta vona að hún vinni…“ – Persónutöfrar og gáfur geta ALDREI komið þjóðarleiðtogum á kortið.
iii) Að forsetinn sé kostulegur brjálæðingur. Þetta hefur gagnast ótrúlega vel hjá mörgum þriðja heims ríkjum. Enginn veit hvar Úganda er á landakorti, en allir vita að Idi Amin var hrotti sem át mannakjöt. Geðveikislegar yfirlýsingar – á borð við að hóta öllum öðrum þjóðum dauða í stríði getur líka vakið verulega athygli á leiðtogum og smáríkjum. Hættan er hins vegar sú að flestir þjóðhöfðingjar af þessari gerðinni leiða hörmungar yfir lönd sín og leiða til innrásar erlendra herja.
iv) Eina raunhæfa leiðin er því að forsetinn hafi augljósa líkamlega sérstöðu. Hugsum málið aðeins betur. Hvers vegna varð Vigga Finnboga fræg? Jú, hún var ekki með typpi. Það þótti ákaflega óvenjulegt fyrir forseta – einkum í ljósi þess að hún var ekki forseti í Asíulandi og ekkja einhvers stjórnmálamanns sem skotinn hafði verið tuttugu árum fyrr.
Á dag er hins vegar ekki nóg að vera kona til að vekja athygli. Það þarf eitthvað meira – eitthvað miklu meira krassandi.
Íslendingar gætu þannig valið fituhjassa. Helst einhvern á bilinu 4-500 kíló.
* Kostir: Hann yrði feitasti forseti í heimi og vekti athygli á öllum ljósmyndum.
* Gallar: Mikil hætta á hjartasjúkdómum. Myndi varla lifa heilt kjörtímabil.
Íslendingar gætu valið dverg, helst ekki stærri en 120-130 cm.
* Kostir: Hann yrði minnsti forseti í heimi og vekti sem slíkur athygli.
* Gallar: Er það ekki of kjánalegt að dverg-ríki myndi velja dverg?
Íslendingar gætu valið risa, t.d. Pétur Guðmundsson.
* Kostir: Hann yrði stærsti forseti í heimi og myndi gnæfa yfir alla aðra þjóðarleiðtoga. Jafnvel valdamestu menn myndu virðast dvellar við hliðina á honum og þar af leiðandi ekki eins ógnandi.
Gallar: Engir sýnilegir.
Íslendingar gætu valið kraftajötunn, t.d. Hjalta Úrsus eða Magnús Ver.
* Kostir: Hann gæti vakið mikla athygli með því að lyfta erlendum þjóðhöfðingjum á mannamótum og sprengja hitapoka með því að blása þá upp.
* Gallar: Einhverjir gætu séð í gegnum trikkið. Þetta má ekki líta út fyrir að við séum að reyna of mikið.
Af þessu má sjá að Pétur Guðmundsson er augljós kostur í forsetaembættið. Ég vil að því verði haldið til haga að það var fyrst á þessum vettvangi að stungið var upp á Pétri. Jafnframt gef ég kost á mér sem kosningastjóri hans. Óska eftir góðum slagorðum. Er sjálfur kominn með nokkur í vinnslu: „Setjum markið hærra!“ & „Ekki fleiri rindla á Bessastaði!“ (Það þarf samt eitthvað að slípa þetta til…)