Trúirðu því að afi minn át steinbít eftir að hann var dauður? – Þegar ég var sex eða sjö ára spurði afi Anítu mig þessarar spurningar. Aníta bjó meira eða minna hjá afa sínum og ömmu í Dunhagablokkinni. Það var blokkin við hliðina á kennarablokkinni á Hjarðarhaganum þar sem ég átti heima sem krakki. Einhverra hluta vegna bjuggu engir krakkar í Dunhagablokkinni – bara gamalt fólk – en í kennarablokkinni var allt morandi af börnum.
Aníta fékk að leika sér með okkur. Afi hennar og amma áttu líka vídeótæki og fullt af spólum og krakkar máttu skottast í sjónvarpsherberginu þeirra. Ég lék nánast aldrei einn við Anítu. Held að það hafi bara gerst einu sinni, þá vorum við að príla í girðingunni umhverfis Melavöllinn.
Ísland var að spila við England í b-landsleik. Fullur kall kom út af hádegisbarnum á Hótel Sögu og bað okkur um að gægjast yfir þilið og segja sér hvað staðan væri. Hann gaf okkur fimmhundruð kall fyrir. Það var gríðarleg fjárhæð.
Þetta var eina skiptið sem við Aníta vorum ein að leika okkur – svo ég muni eftir. Hún var miklu frekar vinkona tvíbbanna Sigtryggs og Silju en mín, þannig að yfirleitt vorum við fjögur saman. Silja er fyrsta stelpan sem ég var skotinn í, ef hægt er að nota það orð um tilfinningar sex ára patta.
Trúirðu því að afi minn hafi étið steinbít eftir að hann var dauður? – Afi Anítu spurði mig að þessu og ég svaraði um hæl: Já, varla hefði hann farið að éta steinbítinn lifandi! – Þetta fannst þeim gamla magnað. Upp frá þessu mátti hann ekki sjá mig án þess að rifja upp hversu klár ég væri og skjótur til svars. Gestir og gangandi fengu að heyra hvað Stebbi litli væri skarpur og með munninn fyrir neðan nefið.
Málið var hins vegar að afi Anítu sagði alltaf sömu brandarana aftur og aftur – ætli hann hafi ekki verið búinn að segja steinbítsdjókinn við mig þrisvar áður en ég loksins svaraði…
# # # # # # # # # # # # #
Á kvöld átum við steinbít. Hann var dauður.
Steinbíturinn var keyptur í fiskborðinu í Nóatúni vestur í bæ, sem er búið að vera með besta móti síðustu vikur og mánuði.
Rétturinn, sem var ofnbakaður, hét: Steinbítur með capers og banönum. Hann var æði – en það lá svo sem fyrir frá upphafi.
Ég er nefnilega með kenningu varðandi mat. Hún er á þá leið að asnalegar kombinasjónir af mat hljóti að vera góðar í þorra tilfella – annars væru þær ekki í boði. Hvaða fífli sem er getur t.d. dottið í hug að henda einhverju venjulegu eins og aspas og papriku útá mat, það er því engin trygging fyrir góðu bragði. Capers og banana setur hins vegar enginn út á steinbít nema það sé ljúffengt.
# # # # # # # # # # # # # #
Barnið fékk þríhjól frá afa sínum. Nú er farið út í lok hvers leikskóladags og hjólað eins og Ödipus. Reyndar hjólar hún ekki ennþá – heldur lætur ýta sér, en þetta er allt að koma…