Nenntum ekki að horfa á Davíð í Kastljósinu, heldur ákváðum að fara út að borða. Þrír frakkar urðu fyrir valinu.
Steinunn valdi hreindýrapaté í forrétt – ég át hráan hval. (Jájá, ég geri mér alveg grein fyrir þversögninni sem felst í að finnast hvalveiðar Íslendinga tóm vitleysa og að háma á sama tíma í sig hvalkjöt.
Við völdum bæði sama aðalréttinn – hrossalundir. Þetta reyndist eitthvert besta kjöt sem ég hef étið. Hrossakjöt er stórkostlega vanmetið hráefni.
Þrír frakkar stóðu sem sagt fyrir sínu að vanda. Skringilegt finnst manni þó á svona góðum veitingastað að ekki sé annar bjór í boði en Viking. Á ég að trúa því að erlendu gestirnir sem sækja staðinn heim myndu ekki frekar vilja prófa einhverja af góðu nýju bjórunum frá litlu íslensku brugguhúsunum?
Ég er sem sagt hinn sáttasti við kvöldið. Tók hross og hval framyfir hrosshval.